‘Een kleine drie maanden geleden, denk ik’. Hij weet het nooit precies, waarom zou hij ook. Er is geen plan. Op mijn vraag waarom en wanneer hij begonnen is met de serie ‘Landschap en Water’ krijg ik zoals verwacht geen al te serieus antwoord. Natuurlijk wil ik Tom vragen wat hem heeft bewogen, omdat het mij beweegt. Maar ik weet, en dat is precies waar het bij deze werken om draait, dat als er al een gedachte aan ten grondslag ligt, het een onbewuste is die zich in de toekomst wel of, waarschijnlijker, niet openbaart. Kortom: het is.   

Een weg banend door de opgetrokken ruis van diffuse, korrelige, mistige, gecraqueleerde elementen, trekt je oog (en je hart) naar de heldere details. Hoewel de eerste aanblik een weemoedige toon doet vermoeden, wordt dat gevoel al gauw gevolgd door een voorzichtige, tedere glimlach. Er gaat een ontspannende werking van uit die me doet denken aan het effect van een flink potje zelfreflectie: beweging, bewustwording, acceptatie en dan die heerlijke opgeruimde stilte waarin het grote ‘niets’, álles is.

Een interessante combinatie wel: historische bouwkunde, hypermoderne skylines, zogenaamde ‘Hollandse Luchten’ en water, veel water. Onstuimig en spiegelglad water. En dat allemaal in grijs-, blauw- en bruintinten, laag over laag, over laag. Even zo statisch als dynamisch. Deze digitale composities zijn opgebouwd uit fragmenten uit eerder werk en flitsen van (op beeld vastgelegde) materiële herinneringen die opgenomen worden-, dan wel op wat surrealistische wijze geplaatst zijn in, weidse  landschappen. Veel letterlijke en figuurlijke ‘horizon’ en ‘oneindigheid’ zoals we dat kennen van Tom.

Ondanks dat er een wat onheilspellende werking vanuit gaat, brengt deze serie rust, hoop en ruimte. Het laat je meevoeren naar vervlogen tijden, doet je vastberaden reiken naar de nog  onontgonnen toekomst of stopt je tijd. Hoe langer je staart, hoe stiller het wordt.